Ζώντας την πανδημία σε νοσοκομείο αναφοράς: η μαρτυρία ενός ακτινολόγου

Από τη Σοφία Κοτσιλιάνου, σπουδάστρια δημοσιογραφίας στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ στη Θεσσαλονίκη

Ποια είναι η εργασιακή καθημερινότητα ενός επαγγελματία του κλάδου της υγείας εν μέσω πανδημίας; Ο Ιατρός – Τεχνολόγος Ακτινολόγος στο «Ιπποκράτειο», Γεώργιος Μπαϊρακταρίδης, καθηγητής στη σχολή ακτινολογίας του ΙΕΚ ΑΚΜΗ στη Θεσσαλονίκη, μας βάζει στα «άδυτα» ενός νοσοκομείου αναφοράς.

Κε Μπαραϊκταρίδη, τι έχει αλλάξει στην εργασιακή σας ρουτίνα σε σχέση με την προ Covid-19 εποχή; Ποιες είναι οι αυξημένες δυσκολίες που  αντιμετωπίζετε;

Φυσικά και έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας, από τη μια έχει μειωθεί ο όγκος εργασίας, γιατί δε γίνονται πλέον τακτικά εξωτερικά ιατρεία ή δεν γίνονται τόσα χειρουργεία όπως δε γίνονται και εισαγωγές σε απλά περιστατικά. Ουσιαστικά  έχουμε γίνει ένα νοσοκομείο που αντιμετωπίζουμε κατά βάσει την πανδημία. Τώρα, για να κάνεις οποιαδήποτε ιατρική πράξη σε περιστατικό Covid-19 πρέπει να ντυθείς με την ειδική στολή. Είναι αυτές οι άσπρες στολές, με τις κάσκες και τα ποδονάρια, που βλέπετε στα MME. Για να φορέσεις μια τέτοια στολή σωστά θέλεις 5 με 10 λεπτά και άλλα 3 με 4 λεπτά για να τη βγάλεις, γιατί ακολουθείς συγκεκριμένο πρωτόκολλο. Η στολή αυτή είναι πάρα πολύ άβολη, καθώς είναι φτιαγμένη από νάιλον και το σώμα σου δεν αναπνέει από πουθενά. Στο μισό λεπτό που την έχεις βάλει, έχεις ιδρώσει. Εγώ που φοράω και γυαλιά, θολώνουν κατευθείαν και μετά από μια ώρα έχουν και σταγονίδια, δηλαδή δε βλέπεις καθαρά. Ύστερα, αν σκέψου ότι σε ένα νοσοκομείο αναφοράς θα πάει μια νοσηλεύτρια για να κάνει τη βάρδια της και σ’ αυτή τη βάρδια δεν μπορεί να βγάλει τη στολή καθόλου. Σε αυτό τον χώρο δεν επιτρέπεται να βγάλεις τη μάσκα σου και να φας ή να πιείς κάτι.

Άρα, όσο διαρκεί η βάρδια σας, δεν επιτρέπετε να φάτε ή να πιείτε κάτι;

Ναι, στην ουσία στη βάρδια δεν τρως και δεν πίνεις. Όταν είσαι εκεί μέσα, είσαι εκεί μέσα, τέλος. Μπορεί κάποια στιγμή να πάμε σε κάποιο δωμάτιο, που είναι για εμάς μόνο, να βγάλουμε με προσοχή τη μάσκα, να πιούμε δύο γουλιές νερό. Τότε θα πετάξουμε τη μάσκα, θα βάλουμε άλλη και θα αλλάξουμε και γάντια. Φυσικά, αυτό δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια γιατί εκτίθεσαι, αυξάνονται δηλαδή οι πιθανότητες να κολλήσεις. Το ίδιο είναι και αν χρειαστεί να πας στην τουαλέτα, κάτι που δεν το βάζεις στο μυαλό σου καν. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία και θα πρέπει μετά να αλλάξεις στολή. Γενικώς δηλαδή έχει δυσκολέψει η καθημερινότητά μας μέσα στη δουλειά. Όλοι φοβόμαστε να μην κολλήσουμε και ως επαγγελματίες υγείας έχουμε εκπαιδευτεί, ξέρουμε πως πρέπει να φοράμε τις μάσκες, τις στολές κοκ. Το πρόβλημά μας είναι να μη φέρουμε «κάτι» στο σπίτι μας. Όλοι έχουμε γονείς, οι γονείς έχουν νοσήματα, είναι μεγάλοι άνθρωποι, αλλά και πολλοί από εμάς έχουμε νοσήματα, γιατί δεν είμαστε όλοι «μικροί» σε ηλικία. Εκθέτουμε καθημερινά τον εαυτό μας σε μεγάλο ιικό φορτίο και η μεγαλύτερη έννοια μας είναι να μη το μεταφέρουμε στα σπίτια μας.

Για πολλά χρόνια ο υγειονομικός κλάδος παρέμενε στο παρασκήνιο. Τον τελευταίο χρόνο, λόγω της πανδημίας, έχει έρθει στο προσκήνιο. Ο κόσμος αντιμετωπίζει με μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό γιατρούς και νοσηλευτές, συχνά δε σας αναφέρουν ως «ήρωες». Πώς εισπράττετε εσείς αυτή τη στροφή του κόσμου;

Καταρχάς, δε δέχομαι τον όρο «ήρωας» σε καμία περίπτωση. Προσωπικά το παραλληλίζω με τον στρατό. Είναι σαν κάποιος να πηγαίνει σε σχολή για να γίνει αξιωματικός ή πιλότος και όταν έρχεται ο πόλεμος, να λέει «Τι, θα πολεμήσουμε τώρα;» Έτσι και εμείς, γι’ αυτό προετοιμαστήκαμε. Οπότε τον όρο «ήρωα» προσωπικά μη σου πω τον θεωρώ και λίγο αρνητικό, γιατί οι ήρωες είναι νεκροί και εγώ θέλω να ζήσω. Τώρα, για την αναγνώριση και τα χειροκροτήματα, έχουμε δει πολλές φορές και σε άλλες εποχές και τομείς, πρώτα να σε χειροκροτούν και μετά, όταν κάτι που δεν τους αρέσει ή κάτι στραβώσει, να αλλάζουν τα πράγματα. Ωστόσο, δεν είναι μόνο το επιστημονικό προσωπικό του νοσοκομείου που είναι άξιο σεβασμού. Τα δωμάτια που νοσηλεύονται οι ασθενείς τα καθαρίζει μια κυρία, που μπορεί να μην έχει τελειώσει το λύκειο. Όλοι είναι σημαντικοί. Το κάθε επάγγελμα πρέπει να χαίρει ανάλογου σεβασμού και  αναγνώρισης, όχι μόνο στα δύσκολα.

Είστε και καθηγητής στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ στη Θεσσαλονίκη στον τομέα Ακτινολογίας. Ποια είναι η ανατροφοδότηση που παίρνετε από τους σπουδαστές σας σχετικά με το επάγγελμα του βοηθού ακτινολόγου;

Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε τα μαθήματα, τα παιδιά ήταν λίγο μουδιασμένα, είναι και το νεαρό της ηλικίας τους βέβαια, ακόμα δεν έχουν μπει για τα καλά στη δουλειά και στον επαγγελματικό τρόπο σκέψης. Τους λέω διάφορα για τη νόσο Covid-19, τι πρέπει να προσέχουν και πώς πρέπει να το διαχειρίζονται όλο αυτό , γιατί γνωρίζω από προσωπική πείρα πόσο σημαντική είναι η καθοδήγηση. Υπήρξα και εγώ σπουδαστής και με το που ξεκίνησα ο κοινωνικός μου περίγυρος νόμιζε ότι ήμουν ήδη γιατρός και ότι γνώριζα τα πάντα. Μου έκαναν θυμάμαι διάφορες ερωτήσεις, το ίδιο φαντάζομαι θα συμβαίνει τώρα και με τους νέους σπουδαστές. Επίσης, τους λέω συχνά ότι πρέπει να ενημερώνονται σωστά. Είναι πολύ σημαντικό το από που παίρνεις τα ερεθίσματά σου, πρέπει να το ψάχνουν και να διασταυρώνουν τις πληροφορίες, όπως κάνετε εσείς οι δημοσιογράφοι. Να εμπιστεύονται πάντα τις επώνυμες, τις έγκυρες, τις ενυπόγραφες πηγές και αυτές που έχουν κύρος. Το να λέει κάτι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για παράδειγμα, δεν έχει την ίδια βαρύτητα με κάτι που λέει ένας επιστήμονας στο Νέο Μεξικό, ακόμη κι αν είναι ένας καλός επιστήμονας, αλλά θα πρέπει να το διασταυρώσουν. Τέλος, τους μιλάω για την ατομική ευθύνη, ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι δουλειά όλων μας. Ξέρω, είσαι 18, θέλεις να δεις την αγαπημένη σου ποδοσφαιρική ομάδα στην τηλεόραση, θα μαζευτείτε δυο-τρεις φίλοι, θα παραγγείλετε και δυο πίτσες για να δείτε το ματς. Έτσι όμως αυξάνεις τις πιθανότητες μετάδοσης του κορονοϊού. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να το κάνεις αυτό. Αυτόν τον καιρό, δες την αγαπημένη σου ομάδα μόνος σου. Το θέμα είναι, να είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι εκεί, στα επόμενα παιχνίδια.